پلاک 1995

فروردين به بطالت و يا شايد استراحت محض گذشت، به معناي واقعي خواب و خوراك! نياز داشتم به اين بطالت! از اول ارديبشهت به زندگي روزانه ي تلاشگري بازگشتم؛ علاوه بر اين زندگي در مغزم زندگي ديگري در جريان است از معنا ها، انسان ها، بودن، زندگي، مرگ و عادت كردن... چند شب پيش از حس درد يك موضوع بي خواب، بيتاب و گريان بودم، به خودم گفتم در اين مورد كاري از دست خودت برنمي آيد، گاهگاهي از اين بابت غصه ميخوري و بعد فراموش كه نه اما عادت ميكني، آدمي به همه چيز عادت مي كند و اين بزرگترين نقطه ي قوت و در عين حال نقطه ي ضعف آدم است... بعد از اين كه به اين شيوه عادت كردي، يك روز يا شايد هم يك شب ميميري و تمام مي شوي... بعد از گفتن و درك اين جملات راحت شدم، انگار ديگر بيتاب نيستم.براي خواسته هايم تلاش مي كنم اما بعضي مسائل به تلاش انسان وابسته نيست و خودش در يك جريان و مسيري مشخص پيش خواهد رفت، رنج و بيتابي براي اين مسائل ناگزير است اما از دست آدمي كاري هم برنمي آيد. پلاک 1995...

از هر طرف که رفتم جز وحشتم نیفزود زنهار از این بیابان، وین راه بی نهایت * این بیت شعر، حال و زمزمه ی این روزهایم شده است... پلاک 1995...

نه خیال پردازی نه رویا، حقیقت را دریاب... پلاک 1995...